Τις άγιες ημέρες της Μεγάλης Παρασκευής και της Αναστάσεως έζησαν οι κρατούμενοι στις δικαστικές φυλακές Ναυπλίου. Την Μ. Παρασκευή με μεγάλη συγκίνηση συμμετείχαν όλοι στην Ακολουθία και στην περιφορά του Επιταφίου την επιμέλεια και τον στολισμό του οποίου είχαν επιμεληθεί οι μαθ
ητές του σχολείου των φυλακών.
ητές του σχολείου των φυλακών.
Την ημέρα της Αναστάσεως οι κρατούμενοι συμμετείχαν στην Ακολουθία της Αναστάσεως και άναψαν τις αναστάσιμες λαμπάδες ψάλλοντας όλοι μαζί το Χριστός Ανέστη!
Πηγή: «Αργολικές Ειδήσεις»: https://www.argolikeseidhseis.gr/2024/05/blog-post_67.html και https://www.argolikeseidhseis.gr/2024/05/blog-post_36.html.
.
.
.
Ἤμουν μόνος ὅταν βγῆκα ἀπό τή φυλακή. Μετά ἀπό 14 χρόνια ἐγκλεισμοῦ βρέθηκα σέ μία ξένη πόλη, ξένος ἀνάμεσα σέ ξένους, ἕνα τίποτα. Σκεφτόµουν ὅτι ἴσως ἦταν καλύτερα στή φυλακή. Ἐκεῖ τουλάχιστον εἶχα ἕνα κρεβάτι, εἶχα φαγητό, εἶχα κάποιον ἄνθρωπο νά πῶ δυό κουβέντες…» Αὐτά ἦταν τά πρῶτα λόγια τοῦ Π.Θ. ὅταν ἐπισκέφθηκε τόν Σύλλογό μας. Εἶχε ἀκούσει ἀπό συγκρατούµενούς του ὅτι ὑπάρχει ἕνας Σύλλογος πού βοηθάει. Δέν τό πίστευε, ἦταν ἀρνητικός. «Ποιός θά ἀσχοληθεῖ μέ ἕναν πρώην κρατούµενο;». Ἄλλωστε ντρεπόταν πολύ νά ζητήσει βοήθεια, τό θεωροῦσε ζητιανιά. Ἕνας νέος ἄνθρωπος νά ζητάει βοήθεια γιά λίγο φαγητό; Πέρασαν κάποιες μέρες πού περιπλανήθηκε μέσα στήν Ἀθήνα… ἀνάμεσα σέ τόσο κόσµο, µόνος… τά βήματά του τόν ὁδήγησαν στήν ὁδό Ἀσκληπιοῦ 60Α καί τότε ἡ ζωή του ἄρχισε νά ἀλλάζει, ἄρχισε νά ὀνειρεύεται, ἄρχισε νά ζεῖ. Ἀπό τήν πρώτη ἐπίσκεψη τοῦ Π.Θ. καταλάβαµε ὅτι εἶχε πάρει τήν ἀπόφαση νά ἀλλάξει. Νά πάρει τή ζωή στά χέρια του. Ὁ Σύλλογος θά ἦταν ἀρωγός στό ξεκίνηµά του. Ἐφόσον δέν εἶχε καθόλου ὑποστηρικτικό περιβάλλον τόν κατευθύναµε ὥστε νά κάνει τίς ἀπαραίτητες ἐνέργειες γιά νά πάρει τό ἐπίδομα ἀποφυλακισµένου. Νά κάνει τή φορολογική του δήλωση, νά ἀνοίξει τραπεζικό λογαριασµό, νά ἐκδώσει κάρτα ἀνεργίας καί κάρτα γιά μετακινήσεις γιά τά μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς. Τόν βοηθήσαµε νά ἀνανεώσει τήν ἄδεια ὁδήγησης μέ τήν πληρωµή τῶν ἀντίστοιχων παραβόλωνὥστε νά µπορέσει νά βρεῖ κάποια ἐργασία. Παράλληλα ἔπρεπε νά ἀντιµετωπιστοῦν κάποια θέµατα ὑγείας πού εἶχαν δηµιουργηθεῖ κατά τήν πολυετῆ παραµονή του στή φυλακή. Ἰατρικές ἐξετάσεις, ἀκτινοδιαγνωστικός ἔλεγχος. Ὁ Π.Θ. ἀντιµετώπιζε ἕνα σοβαρό θέµα μέ τά δόντια του. Ἔπρεπε νά ἀπευθυνθεῖ σέ ἐξειδικευµένο ὀδοντίατρο καί σίγουρα τό κόστος θά ἦταν μεγάλο. Ὅταν τοῦ εἴπαµε ὅτι ὁ Σύλλογος θά τό καλύψει, δέν τό πίστευε. Ἀφέθηκε νά κλαίει μέ λυγµούς. «Πρώτη φορά πού κλαίω ἀπό χαρά, πρώτη φορά πού ἔνιωσα ἀγάπη», εἶπε. Καί λίγες μέρες ἀργότερα ἄλλο ἕνα θαῦμα ἦρθε νά προστεθεῖ στήν καινούργια του ζωή. Ὑπέγραψε τήν σύµβαση ἐργασίας πού τοῦ προτείναµε. Ἡ χαρά καί ἡ εὐγνωµοσύνη του δέν µποροῦσαν νά ἀποδοθοῦν μέ λόγια. Τό μοναδικό νούµερο πού εἶχε καταχωρηµένο στό κινητό του ἦταν αὐτό τοῦ Συλλόγου. Αὐτό γιά ἐµᾶς λέει πολλά. Γιά ἐµᾶς ἕνας ἄνθρωπος βρῆκε τόν χαµένο του ἑαυτό, ζεῖ ἐλεύθερος καί αὐτό μᾶς δίνει τή δύναµη καί τό κουράγιο νά συνεχίσουµε τό δύσκολο ἔργο μας.
«Τὰ ἅγια καὶ φρικτὰ πάθη τοῦ Κυρίου
«Μέγα και παράδοξο θαύμα» αποκαλεί η υμνολογία της Εκκλησίας μας την ανάσταση του Λαζάρου από τον Χριστό, η οποία τιμάται σήμερα. Το θαύμα αυτό μας προετοιμάζει για το θαύμα της Αναστάσεως του Κυρίου που θα εορτάσουμε σε μερικές ημέρες. Η μεγαλύτερη φυλακή της ανθρωπότητας είναι ο θάνατος και την σημερινή ημέρα ο Χριστός, ανασταίνοντας τον Λάζαρο, μας δείχνει ότι για Εκείνον δεν υπάρχουν άλυτα δεσμά από τα οποία δεν μπορεί να μας ελευθερώσει. Φτάνει να γίνουμε πραγματικοί φίλοι Του.
Σέ μία ἐπίσκεψή μας στίς Γυναικεῖες Φυλακές Κορυδαλλοῦ ἡ εἰκόνα αὐτή μᾶς προκάλεσε ἐνδιαφέρον. Ἕνα καρτοτηλέφωνο μέσα σέ μία ζωγραφισµένη καρδιά, πού τήν ζωγράφισαν οἱ ἴδιες οἱ κρατούµενες. Μέσα σέ αὐτή τήν καρδιά κρύβεται ἕνα κοµµάτι τῆς καθηµερινῆς ζωῆς τῶν κρατουµένων. Ἕνα καρτοτηλέφωνο. Ὅταν εἶσαι κρατούµενος-η καί βρίσκεσαι, τίς περισσότερες φορές ἑκατοντάδες χιλιόµετρα μακριά ἀπό τό σπίτι καί τήν οἰκογένειά σου, γεγονός πού σηµαίνει ὅτι δέν ἔχεις ἐπισκεπτήρια, αὐτό τό τηλέφωνο εἶναι ἡ μόνη σου ἐπαφή μέ τόν ἔξω κόσµο, ἡ μόνη σου ἐπαφή πού θά σέ κρατήσει ὄρθιο, θά σοῦ δώσει ἐλπίδα, θά ἁπαλύνει τόν πόνο καί τίς πληγές σου. Ὁ ἐγκλεισµός εἶναι μία πληγή βαθιά. Κάποια κρατούµενη μᾶς ἐκµυστηρεύτηκε ὅτι μέ τό τηλέφωνο αὐτό κράτησε ζωντανή τήν ἐπαφή μέ τά ἀνήλικα παιδιά της. “Μαθαίνω τά νέα τους, ἀκούω, σχεδόν πάντα κλαµένη, τίς ἁπλές καθηµερινές τους συνήθειες, τί ἔφαγαν, ἄν διάβασαν τά μαθήματά τους. Αὐτό τό τηλέφωνο μοῦ δίνει ἐλπίδα. Περιµένω μέ ἀνυποµονησία νά ξηµερώσει γιά νά πιάσω τό ἀκουστικό στό χέρι μου. Οἱ φωνές τῶν δικῶν μου ἠχοῦν στά αὐτιά μου, καλύπτουν τά μεγάφωνα τῆς φυλακῆς, μοῦ κρατοῦν συντροφιά στή μοναξιά μου, στήν ἀπελπισία μου. Αὐτό τό τηλέφωνο μέ βγάζει ἀπό τήν ἀπόγνωση, γίνεται ἕνα φωτεινό παράθυρο πρός τόν ἔξω κόσµο. Μέ κρατάει ζωντανή!”.
Η αμαρτία είναι η πιο σκληρή φυλακή, η πραγματική αιτία που δεν μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι. Πέμπτη του Μεγάλου Κανόνος.
Ἕνά μεγάλο Εὐχαριστῶ πρός τόν Σύλλογο Συµπαραστάσεως Κρατουµένων «Ὁ Ὀνήσιµος» γι᾽αὐτή τήν πραγµατικά μεγάλη εὐκαιρία πού μᾶς προσφέρει, τῆς διακονίας τῶν ἐµπερίστατων κρατουµένων, ἐν Χριστῷ ἀδερφῶν μας. Ἕνα ἐπίσης μεγάλο Εὐχαριστῶ πρός τόν ἐν λόγῳ Σύλλογο, γιατί μέσῳ τῆς, ἐκ τοῦ σύνεγγυς, συνεργασίας μας κατανόησα ποιός εἶναι αὐτός ὁ σύλλογος καί πῶς αὐτός ἐργάζεται, ὥστε ν᾽ἀκολουθεῖ «τύποις καί ἔργοις» Χριστόν. Τέλος, ἕνα θερµό Εὐχαριστῶ πρός τούς κρατουµένους μαθητές μου τοῦ Κέντρου Ἀπεξάρτησης Τοξικοµανῶν Ἐλεώνα, γιά τίς ἀνεπανάληπτες στιγµές πού ἔζησα μέσα στή σχολική τάξη τῶν φυλακῶν, δίπλα ἀπό τό ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Μωυσέως τοῦ Αἰθίοπος. Στιγµές χαρᾶς, ψυχικῆς ἀνάτασης καί ἠθικῆς ἱκανοποίησης λόγῳ τοῦ ζήλου καί τοῦ ἐνδιαφέροντος πού ὑπέδειξαν καθόλη τή σχολική χρονιά. Καί εἶναι συγκινητικό νά βλέπεις τούς ἀδερφούς μας νά εὐχαριστιοῦνται, νά τούς λύνονται ἀπορίες, νά κινητοποιοῦνται στό χῶρο τῆς γνώσης, νά γεύονται τή χαρά τῆς γνώσης, νά θέτουν στόχους καί προοπτικές καί νά προγραµµατίζουν σοβαρά τό ἐλεύθερο μέλλον τους. Εὐχαριστῶ ὅμως τούς κρατούµενους μαθητές μου καί γιά ἕναν ἄλλο λόγο. Γιατί ἡ ἐκπαιδευτική μας σχέση μοῦ χάρισε καί στιγµές προσωπικῆς αὐτοκριτικῆς. Βλέποντας τά αἰσθήµατα ἀγάπης κι εὐγνωµοσύνης, τά ὁποῖα τόσο φανερά ἐξεδήλωναν, μέ ἔκαναν νά σκεφτῶ πόσο πίσω βρίσκοµαι ἐγώ, ἀλλά ἴσως καί γενικότερα, ἐµεῖς οἱ καθωσπρέπει ἐλεύθεροι πολίτες, στήν ἐκδήλωση τέτοιων συναισθηµάτων, ἀπέναντι σέ ἀνθρώπους πού μᾶς εὐεργέτησαν πνευµατικά καί ψυχικά. Αὐτά θά ἤθελα νά καταθέσω ἀπό καρδιᾶς καί νά εὐχηθῶ γιά ἄλλη μία φορά, ἡ νέα σχολική χρονιά νά εἶναι καλή κι εὐλογηµένη, τόσο γιά τούς, ἐν Χριστῷ ἀδερφούς μας, κρατουµένους, ὅσο καί γιά ἐµᾶς, τούς διδάσκοντες, ἀλλά κατ᾽οὐσίαν διδασκοµένους.