ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ «ΧΑΜΕΝΟΙ» ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΜΟΝΟ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ!

Τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της οικονομικής στενότητας, παρατηρούμε ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι σχοινοβατούν ανάμεσα στην κοινωνική απόρριψη και τη φυλακή. Δυστυχώς. Αρκετοί δεν τα καταφέρνουν.

Καταλήγοντας εκεί, είναι αμφίβολο αν τελικά θα σωφρονιστούν. Το πιθανότερο είναι η φυλακή να λειτουργήσει ως «σχολείο εγκληματικότητας».

Όταν, με το καλό, αποφυλακιστούν, η ευθύνη όλων μας απέναντί τους είναι τεράστια, γιατί, αν δεν τους στηρίξουμε, αφενός θα ξαναγυρίσουν στη φυλακή και αφετέρου θα έχουν προξενήσει στην κοινωνία σοβαρές βλάβες.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αποφυλακισμένος είναι πολλά: αποδομημένη προσωπικότητα και έλλειψη αυτοπεποίθησης, κοινωνική απομόνωση και επιφυλακτικότητα, πιθανή μειωμένη διάθεση απασχόλησης και ιδρυματισμός. Ιδίως μετά από μακροχρόνια κράτηση, έλλειψη πειθαρχίας και επιθετικότητα.

Όπως είναι φυσικό, όλα αυτά αντανακλώνται και στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα τη δύσκολη – έως αδύνατη πολλές φορές- επανένταξή τους. Στατιστικά το 50% των αποφυλακισμένων επιστρέφει στη φυλακή. Παρότι τα προγράμματα επιδότησης νέων θέσεων εργασίας για αυτή τη κατηγορία από τον ΟΑΕΔ είναι σημαντικά αυξημένη, η ζήτηση από τους εργοδότες είναι μειωμένη. Οι συνήθεις αντιδράσεις τους είναι: «Θα μου χαλάσει και τους άλλους», «θα με κλέψει», «πού να μπλέκω τώρα», «Γιατί να τον προσλάβω, να επιδοκιμάσω ότι έκανε;»

Σε κάθε λόγο υπάρχει και ο αντίλογος. Η φοβία και η επιφύλαξη είναι εν πολλοίς, δικαιολογημένες. Εγγύηση «καλής συμπεριφοράς». Δεν μπορεί να δώσει κανείς. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι πρέπει όλοι μας να κάνουμε μια υπέρβαση. Αν αυτοί οι άνθρωποι ξαναγυρίσουν στο παλιό εγκληματικό περιβάλλον, είναι σίγουρο ότι ουσιαστικά οι ζημιωμένοι θα είμαστε εμείς. Αυτοί οι άνθρωποι κρίθηκαν ένοχοι για τις πράξεις τους και τιμωρήθηκαν. Όταν γυρίσουν κοντά μας, ένοχοι θα είμαστε εμείς αν τους στιγματίσουμε.

Στη σημερινή κοινωνία της απομόνωσης και του φόβου και της απελπισίας ας φερθούμε ζεστά και ανθρώπινα σε όσους «πλήρωσαν» για τα λάθη τους και θέλουν να ενταχθούν και πάλι στην κοινωνία και το κυριότερο, ας τους προσφέρουμε εργασία, ξεπερνώντας τις όποιες προκαταλήψεις, επιφυλάξεις ή φόβους.

Δεν υπάρχουν «χαμένοι» άνθρωποι, μόνο χαμένες ευκαιρίες να αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι!

Ιωάννης Ν. Παπασαραντόπουλος

Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου

Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων «Ο Ονήσιμος»